De oorzaak van een naaidipje

De afgelopen tijd zat ik in een klein naaidipje. De oorzaak was een project dat al jaren op de plank lag en nu eindelijk op de kniptafel was beland. Een badjas voor mezelf. Het patroon kreeg ik ooit, de stof kocht ik als ik me goed herinner in 2010. Het kan ook een jaartje eerder zijn geweest. Al twee keer verhuisde een enorme lap badstof in een apart tasje mee naar een nieuw huis. Het zou me niet overkomen dat dit tasje een derde keer in de verhuiswagen werd gelegd. En dus begon ik vol goede moed aan dit project.

En toen liep ik vast. Het is gewoon ontzettend onhandig, van die grote lappen badstof. Je ziet niet goed waar je blijft met naaien en overal laat je sporen van kleine korrels badstof achter. Ik moest mezelf er echt toe zetten om af en toe een stukje te doen. En ik mocht van mezelf ook niet aan iets nieuws beginnen voordat hij af was, anders zou het er nooit meer van komen.

Ondertussen was ik ook nog druk met andere dingen op de dagen waarop ik normaal gesproken veel naaitijd heb, dus de omstandigheden werkten ook nog niet echt mee. Er kwam niet veel meer uit mijn handen.

Maar gisteren was het dan eindelijk zo ver. De strikband werd omgezoomd en de lussen aangezet (ook weer zo'n verschrikkelijke klus, want zo'n badjas weegt nogal veel en dat moet je dan bijna in zijn geheel rondom je machine draperen). 

Van het resultaat maakte ik maar één foto. Op de paspop, want een selfie maken waarop de jas te zien is, is onmogelijk.

Man, wat ben ik blij dat dit project erop zit!